Kolekcja Pasteli Obcych

W kolekcji pasteli szkół obcych najwcześniejsze dzieła pochodzą z drugiej połowy XVII wieku, najpóźniejsze zaś z początku XX stulecia. Ten niewielki zespół nie daje pełnego obrazu tego, czym były pastele w czasach swej największej świetności, czyli w wieku XVIII oraz na przełomie XIX i XX stulecia, ale są w nim dzieła pozwalające wniknąć w fascynujące zjawisko tej zwiewnej techniki.

Złoty wiek pastelu reprezentuje kilka charakterystycznych dla epoki portretów, spośród których warto wymienić przypisywany Mengsowi Portret Marii Czapskiej, Portret damy sygnowany nazwiskiem Glain, pastelowe kopie Portretu córki i bratanków Ludwika XVI Anne-Rosalie Bocquet Filleul oraz obrazu Zuzanna i starcy, będącego podstawą przyjęcia w 1704 roku Jeana-Baptiste’a Santerre’a do Królewskiej Akademii Malarstwa i Rzeźby w Paryżu. Ozdobę zbioru stanowi Portret Caroline de Thun wykonany ok. 1792 roku w Wiedniu przez najsławniejszą ówczesną portrecistkę Elisabeth Vigée-Lebrun.

Epokę biedermeieru reprezentują m.in. dwa charakterystyczne portrety Carla Kreula, natomiast sztukę połowy XIX wieku dzieła najwyższej klasy artystycznej: Portret mężczyzny w kryzie Adolpha Menzla i dwa pastelowe studia do Alegorii Rodanu i Alegorii Saony, monumentalnych malowideł na schodach Musée des Beaux-Arts w Lyonie z lat 1883–1884 Pierre’a Puvis de Chavannes’a. Z końca stulecia pochodzą konwencjonalne pastelowe portrety czynnego w Wiedniu Ludwiga Michalka, mające szczególny walor dokumentalny jako jedne z nielicznych dzieł pozostałych z wiedeńskiej kolekcji spokrewnionej z Lubomirskimi i Lanckorońskimi rodziny de Vaux.