Kolekcja Sztuki Starożytnego Bliskiego Wschodu

Kolekcja Sztuki Starożytnego Bliskiego Wschodu obejmuje nieduży zbiór zabytków pochodzących z różnych obszarów cywilizacyjnych Starożytnego Bliskiego Wschodu: Mezopotamii, Iranu, Syrii, Fenicji. Odzwierciedla ona, choć tylko w ograniczonym zakresie, dorobek bogatych, wysoko rozwiniętych centrów, istniejących na tym obszarze od epoki neolitu. Najstarsze przedmioty w kolekcji warszawskiej pochodzą z 8 tys. p.n.e. Na kolekcję składają się wyroby rzemiosła artystycznego, dokumenty pisane, a także elementy uzbrojenia oraz przedmioty codziennego użytku – narzędzia i naczynia ceramiczne. Pozwalają one na zilustrowanie najważniejszych zjawisk cywilizacyjnych i artystycznych Starożytnego Bliskiego Wschodu.

Początek kolekcji dały dwa dary: dr Władysława Semerau-Siemianowskiego (1921), zawierający miedzy innymi sumeryjskie i nowobabilońskie tabliczki klinowe, i Solaimana Nassery z Paryża (1932), złożony z kilku tzw. brązów lurestańskich. Po drugiej wojnie światowej kolekcja została powiększona między innymi o trzy fragmenty reliefów z pałaców królów asyryjskich, kilkadziesiąt pieczęci cylindrycznych i stemplowych, inskrypcje stemplowane na cegłach oraz o złotą protomę z Iranu, przedstawiającą głowę byka w formie maski.

Na uwagę zasługuje duży zespół zabytków pochodzących z polskich wykopalisk ratunkowych w północno-wschodniej Syrii (1995 i 1999): są to naczynia, drobne narzędzia, przedmioty wotywne i ozdoby, które dobrze ilustrują sztukę użytkową północnej Mezopotamii w połowie 3. tysiąclecia p.n.e.