Konkurs rearanżację Dziedzińca Lorentza MNW
Konkurs na rearanżację Dziedzińca Lorentza Muzeum Narodowego w Warszawie został rozstrzygnięty 9 czerwca 2021 roku. Organizatorami Konkursu byli Muzeum Narodowe w Warszawie oraz Wydział Wzornictwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie.
Muzeum Narodowe w Warszawie sukcesywnie otwiera się na inne instytucje, organizacje, na nową publiczność, a Akademia Sztuk Pięknych wydaje się naturalnym i pożądanym partnerem. Pragniemy budować wokół Muzeum nową społeczność. Celem naszej inicjatywy było zaangażowanie młodych, wchodzących dopiero w życie zawodowe projektantów i artystów do współtworzenia z MNW nowego myślenia o przestrzeni Muzeum.
Przedmiotem Konkursu było opracowanie projektu oraz wizualizacji koncepcji zagospodarowania Dziedzińca Lorentza Muzeum Narodowego w Warszawie. Projekty prac konkursowych należało dostarczyć w formie plików cyfrowych, umożliwiającym odtworzenie projektu oraz wizualizacji na komputerze.
Konkurs był skierowany do osób aktualnie studiujących na Wydziale Wzornictwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. W konkursie udział wzięło 6 dwuosobowych zespołów. Każdy zespół przygotował jedną aranżację przestrzeni, uwzględniając w niej także technologiczne potrzeby dzisiejszego społeczeństwa. Prace zostały przygotowane pod kierownictwem prof. Jarosława Kozakiewicza.
KRYTERIA OCENY PRAC KONKURSOWYCH
- Oryginalność i atrakcyjność projektu
- Wartość użytkowa
- Wartość promocyjna
- Wartość poznawcza
- Wartość artystyczna,
- Wartość związana z kreowaniem zachowań.
JURY
1. Prof. Jerzy Bogusławski, przewodniczący
Absolwent liceum sztuk plastycznych i Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej (1979); za przygotowaną pod kierunkiem prof. Witolda Benedeka pracę dyplomową – projekt Studencka wioska skansenowska w Łopience – otrzymał wraz z zespołem Nagrodę Specjalną Ministra Kultury i Sztuki. Profesor sztuki. W latach 1988–1991 wykładowca na Wydziale Architektury PW; od 1998 roku jest zatrudniony na Wydziale Architektury Wnętrz Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Prorektor ds. inwestycji w kadencjach 2012–2016 i 2016–2020. Członek Rady Programowej Instytutu Badań Przestrzeni Publicznej oraz Rady Uczelni ASP w Warszawie. Praca projektanta w warszawskiej Pracowni Konserwacji Zabytków pozwoliła mu uzyskać uprawnienia budowlane i konserwatorskie. W 1984 roku z Piotrem Jankowskim stworzył jedną z pierwszych prywatnych autorskich pracowni w Polsce – Pracownię Architektoniczną Bogusławski & Jankowski Sp. z o.o. W 1997 powstała Pracownia Architektoniczna Bogusławski i Partnerzy Sp. z o.o. Generalny projektant lub współautor 200 projektów, m.in. zespołów mieszkaniowych, budynków użyteczności publicznej i domów prywatnych, wiele z indywidualnie projektowanymi wnętrzami. Brał udział w 17 wystawach. Laureat (z zespołem pracowni) I nagrody na Biennale Architektury w Krakowie. W latach 1983–1985 wiceprezes Stowarzyszenia Architektów Polskich, w 1992 roku otrzymał Honorową Odznakę SARP. Członek komisji dyplomowej w Ecole Nationale Supérieure d`Architectures de Paris la Villette U6 i Esam Design Ecole Supérieure des Artes Modernes w Paryżu. Członek Rady Programowej Narodowego Instytutu Architektury i Urbanistyki i Rady Muzeum Narodowego w Warszawie.
2. Prof. Jerzy Porębski, Wydział Wzornictwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie
Ukończył Wydział Architektury Politechniki Krakowskiej (1980) oraz Wydział Wzornictwa ASP w Warszawie (1982), na którym od 30 lat prowadzi pracownię projektową. W latach 2005 – 2012 pełnił funkcję dziekana. W roku 1991 założył Towarzystwo Projektowe, które prowadzi obecnie z Grzegorzem Niwińskim. Zajmuje się wzornictwem, architekturą wnętrz, wystawiennictwem, projektowaniem przestrzeni publicznych oraz grafiką użytkową. Ważniejsze realizacje Towarzystwa: Miejski System Informacji w Warszawie, wnętrza AGORY S.A., meble SLIM, GAP i ALTAIR dla Noti i Comforty, meble miejskie dla Traktu Królewskiego w Warszawie, wiaty przystankowe dla Warszawy, projekt wnętrz Narodowego Forum Muzyki we Wrocławiu oraz polskich placówek dyplomatycznych (Ambasada RP w Skopie, Instytut Polski w Tel Awiwie, Ambasada RP w Berlinie).
Jest opiekunem artystycznym miesięcznika Architektura-murator. Laureat wielu nagród i wyróżnień w kraju i za granicą.
3. Jolanta Hercog, Zastępca Dyrektora ds. Komunikacji i Programów Publicznych
Od stycznia 2020 r. pełni funkcję Zastępcy Dyrektora w Muzeum Narodowym w Warszawie, w latach 2013–2019 Zastępca Dyrektora ds. Zarządzania Strategicznego w Żydowskim Instytucie Historycznym im. Emanuela Ringelbluma w Warszawie (w latach 2013-2017 Zastępca Dyrektora ds. Organizacji). W latach 2006-2009 jako iSpot Executive Director odpowiadała za stworzenie sieci Apple Premium Reseller. Absolwentka Instytutu Filologii Polskiej oraz Podyplomowych Studiów Dziennikarstwa i Public Relations na Uniwersytecie Wrocławskim, a także studiów podyplomowych Zarządzanie portfelem projektów wg teorii ograniczeń w Wyższej Szkole Menadżerskiej w Warszawie. Posiada wieloletnie doświadczenie w zakresie zarządzania pracą i konstruowania strategii rozwoju instytucji kultury, ze szczególnym uwzględnieniem nadzoru nad procesami organizacyjnymi i finansami, w tym nad pozyskiwaniem grantów i darowizn. Współtworzyła i koordynowała wieloletnie projekty w obszarze digitalizacji, udostępniania zbiorów w przestrzeni wystawienniczej i wirtualnej, budowania wizerunku instytucji, nawiązywania relacji partnerskich z instytucjami w Polsce i za granicą.
4. Zofia Machnicka, Dział Projektów Kulturalnych Muzeum Narodowego w Warszawie
Menadżerka kultury, specjalistka w zakresie dyplomacji publicznej i kulturalnej oraz kuratorka.
Autorka i współautorka wystaw dla instytucji w Polsce i za granicą, m.in. dla warszawskiej Zachęty, Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, Museé des Beaux-Arts w Tourcoing we Francji, Palais des Beaux-Arts w Brukseli. Dla tej ostatniej instytucji współkuratorowała wystawę „The Power of Fantasy. Modern and contemporary art from Poland”, towarzyszącą polskiemu przewodnictwu w Radzie Unii Europejskiej (2011). Jest też autorką pierwszej przekrojowej monografii Teresy Tyszkiewicz w Muzeum Sztuki w Łodzi (2020).
W latach 2006–2008 kierowała produkcją polskich projektów na Biennale w Wenecji. Od 2009 do 2014 roku pełniła funkcję zastępcy dyrektora, a następnie dyrektora Instytutu Polskiego w Brukseli. Jest pomysłodawczynią i menadżerką Programu VISUAL POLAND (2017-2020) realizowanego w Instytucie Adama Mickiewicza, a obecnie odpowiada za stworzenie nowego Działu Projektów Kulturalnych w MNW.
5. Marek Płuciniczak, Dział Edukacji Muzeum Narodowego w Warszawie
Edukator muzealny, historyk sztuki. Pracuje w Muzeum Narodowym w Warszawie, gdzie od 2016 roku kieruje Działem Edukacji. Zrealizował szereg programów edukacyjnych skierowanych do różnych grup odbiorców – dzieci, młodzieży osób dorosłych, związanych z kolekcją stałą i wystawami czasowymi. Autor artykułów z zakresu edukacji muzealnej. Zajmuje się również zagadnieniem edukacji w kontekście udostępniania zasobów dóbr kultury w Internecie – jest autorem koncepcji części popularyzatorskiej Cyfrowego MNW oraz strefy edukacyjnej portalu szukajwarchiwach.pl dla Narodowego Archiwum Cyfrowego.
Jest wykładowcą podyplomowego studium muzealniczego na Uniwersytecie Warszawskim oraz muzeologii na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego, gdzie prowadzi zajęcia dotyczące edukacji muzealnej. Współpracuje z organizacjami pozarządowymi działającymi na rzecz edukacji m.in. Krajowym Funduszem na Rzecz Dzieci.
WYNIKI KONKURSU
Projekty konkursowe zostały bardzo wysoko ocenione przez wszystkich członków jury. Została zwrócona uwaga na zaprezentowane idee, dogłębnie przemyślane rozwiązania, które były wynikiem pogłębionej analizy i wywiadu z pracownikami Muzeum o samym miejscu, jego historii i możliwościach (budynek i część elementów znajduje się pod nadzorem konserwatora zabytków i musiały pozostać niezmienione).
Jury było również pod wrażeniem ogromnej świadomości ekologicznej autorów prac oraz odkrytych możliwości tej przestrzeni, zarówno do codziennych spotkań, warsztatów, jak i różnego rodzaju wydarzeń kulturalnych.
I miejsce zajął projekt Julii Sienkowskiej i Natalii Kostov, który w założeniu autorek ma być zieloną enklawą w środku miasta, wymarzonym, bajkowym ogrodem dla mieszkańców.
Jury w tym projekcie zwróciło szczególną uwagę na plan dziedzińca, który został podzielony okręgami i w tej samej formie zaprojektowaną przestrzeń zmienną. Ciekawym rozwiązaniem są ruchome ławki na szynach, również zamknięte w formie okręgu, dzięki czemu przestrzeń może być wykorzystywana do różnych aktywności. Bardzo ważnym było także wyznaczenie stref z uwzględnieniem miejsc nasłonecznionych i zacienionych w zależności od przewidzianych aktywności.
Projekt ten został uznany na tyle charakterystycznym, że według jury, miałby szansę otrzymać od mieszkańców miasta nową nazwę własną.
II miejsce zajął projekt Marty Przygody i Katarzyny Szafarskiej, który w założeniu autorek ma być miejską enklawą, oddzieloną od miejskich dźwięków, angażującą wszystkie zmysły.
Jury w tym projekcie zwróciło uwagę na bardzo dobrą analizę obecnej przestrzeni, zaproponowany muzealny sznyt, wprowadzenie charakterystycznej, różnorodnej przestrzeni użytkowej, jak i wielopoziomowości. Projekt ten wyróżnia bardzo interesująca koncepcja ogrodów – ogrodu deszczowego, ogrodu wodnego w fontannie, jak i ogrodu zmysłów.
W projekcie zostały zastosowane rozwiązania odpowiadające potrzebom środowiskowym, jednocześnie jest bardzo funkcjonalny pod względem realizacji wydarzeń kulturalnych.
III miejsce zajął projekt Heleny Wierzbowskiej i Julianny Michalskiej, który w założeniu autorek ma być miejscem relaksu, odpoczynku i warsztatów.
Jury w tym projekcie zwróciło uwagę na wprowadzoną alejkę łączącą wszystkie strefy powodującą zmianę komunikacyjną i zaproponowaną nawierzchnię mineralną. Wartości projektowi dodały odniesienia do zbiorów Muzeum wykorzystane na różne sposoby, mające też walor edukacyjny dla osób odwiedzających.
Jury postanowiło wyróżnić projekt Alicji Łosik i Grzegorza Buczyńskiego za wykorzystanie architektury budynku Muzeum jako punktu wyjścia do stworzenia koncepcji nowoczesnej, aktywizującej przestrzeni, którą można użytkować w różnych sytuacjach społecznych. Dzięki zabudowie płaszczyznowej fontanny i rampy, przestrzeń może służyć zarówno jako miejsce spędzania wolnego czasu w kontakcie z naturą, jak i być idealną podstawą do organizacji różnego rodzaju wydarzeń kulturalnych.
Autorzy wszystkich prac podkreślali, że istotnym elementem ich projektów jest zapewnienie dostępu do Internetu na całej powierzchni dziedzińca, niektóre projekty zakładały instalację punktów do ładowania telefonów umieszczonych w ławkach. Jest to dziś jeden z podstawowych elementów uwzględnianych przy projektowaniu przestrzeni, szczególnie w miejscu, które odwiedza tak wielu turystów.
PLANY
- Publiczne prezentacje zwycięskich projektów w mediach społecznościowych Muzeum Narodowego w Warszawie;
- Konsultacje społeczne przeprowadzone wraz z Wydziałem Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego (jesień 2021 roku);
- Publiczna prezentacja wyników konsultacji społecznych;
- Praca ze studentami oraz firmą projektową nad stworzeniem ostatecznego kształtu Dziedzińca Lorentza (2022 rok);
- Realizacja projektu (2023 rok).