Szkło i Ceramika
Polski bogaty zbiór szkła i ceramiki
To bardzo bogaty dział, obejmujący liczne kolekcje. Należy tu wymienić kilka z nich:
Ceramika wykonana w Spółdzielni „Ład” w latach 1928–1931. Ta kolekcja jest przekazem Spółdzielni „Ład” dla Muzeum. Pracownia ceramiczna „Ładu” prowadzona przez Rudolfa Krzywca i ściśle związana z pracownią Karola Tichego w Szkole Sztuk Pięknych istniała w latach 1928–1931. Wskutek trudności finansowych zdecydowano się ją zamknąć, zbiór najbardziej reprezentatywnych obiektów został wtedy przekazany do MNW. Są to prace Stanisława Ptaszyńskiego, Anny Słomkiewicz-Śledziewskiej, Haliny Karpińskiej, Wandy Golakowskiej i przede wszystkim Rudolfa Krzywca: wazony i pojemniki oraz kubizujące rzeźby ceramiczne – głowy Janosika, Królowej Wandy, figurki ptaków i ryb.
Zespół szkieł użytkowych (blisko 400 sztuk), które były projektowane przez artystów z kręgu warszawskiej ASP, a wytwarzane w hutach szkła w Szczytnej Śląskiej i Szklarskiej Porębie w latach 1946–1949. Szczególnie piękne prace stworzyli wówczas Jan Kurzątkowski, Halina Jastrzębowska, Wanda Zawidzka-Manteuffel, Henryk Gaczyński. Dla niektórych było to pierwsze i jedyne doświadczenie z projektowaniem szkła, inni, jak Wanda Zawidzka-Manteuffel czy Henryk Albin Tomaszewski odkryli swoje powołanie. W zespole tym znajdują się karafki, kieliszki, szklanki, patery i wazony, wykonane ze szkła sodowego i kryształowego; część z nich zdobiona jest grawerunkami (ornamenty i scenki figuralne) przez Edmunda Bartłomiejczyka, Henryka Gaczyńskiego, Stanisława Ptaszyńskiego.
Pierwsze powojenne fajanse z Włocławka powstałe na kursach dla malarek prowadzonych przez Antoniego Buszka, Władysława Zycha oraz Helenę i Lecha Grześkiewiczów (ponad 300 obiektów). Kursy te zapoczątkowały wyrób słynnych włocławskich fajansów. Na przykładzie naczyń ze zbiorów MNW można prześłedzić kształtowanie się stylistyki malowanych dekoracji; w tym najwcześniejszych mniej jest biegłości technicznej, więcej różnorodności i świeżości.
Ceramika użytkowa zaprojektowana w Instytucie Wzornictwa Przemysłowego w latach 1956–1965. Wytwarzano tam prototypy, a nawet krótkie serie, wg projektów m.in. Jadwigi Adamczewskiej-Miklaszewskiej, Danuty Duszniak, Zofii Przybyszewskiej, Lubomira Tomaszewskiego. Szczególnym osiągnięciem Zakładu Ceramiki IWP były porcelanowe figurki, projektowane w latach 1957–1964 przez Henryka Jędrasiaka, Hannę Orthwein, Mieczysława Naruszewicza i Lubomira Tomaszewskiego.
Kolekcja szkieł użytkowych. Obejmuje ona prace najwybitniejszych polskich projektantów: Zbigniewa Horbowego, Wszewłoda Sarneckiego, Wiesława Sawczuka, Barbary Miszczyk-Urbańskiej, Reginy i Aleksandra Puchałów, Eryki Trzewik-Drost i Jana Sylwestra Drosta, powstałe od lat 60. do 80.
Kolekcja szkła unikatowego obejmująca twórczość najważniejszych polskich artystów: przede wszystkim Henryka Albina Tomaszewskiego, ale także Tadeusza Szymańskiego i Władysława Zycha.
Powiększająca się stale kolekcja szkieł z lat ostatnich, projektowanych przez Katarzynę i Adama Łożykowskich, Edytę Barańską, Bogumiłę Jung, Piotra Talmę i innych artystów.