Zbiory Sztuki Orientalnej

Zbiory Sztuki Orientalnej Muzeum Narodowego w Warszawie stanowią jeden z największych zespołów orientaliów w Polsce. Znajdujące się w nim obiekty pochodzą z różnych rejonów Azji, Północnej Afryki, Bałkanów i Hiszpanii – obejmują one okres od V w. n.e. do początków XX w. Liczący około 9500 zabytków zbiór podzielony jest na następujące kolekcje: Kolekcję Sztuki Chińskiej, Kolekcję Sztuki Japońskiej, Kolekcję Sztuki Islamu oraz Kolekcję Sztuki Buddyjskiej.

Kolekcja sztuki orientalnej istniała od chwili powstania MNW i powiększała się wraz z jego rozwojem. W okresie przedwojennym była rozproszona i stanowiła m.in. część kolekcji Działu Etnografii Polskiej i Obcej oraz Działu Sztuki Zdobniczej. Niektóre zabytki sztuki Azji Wschodniej były prezentowane na ekspozycji stałej. Do obecnego miejsca przechowywania, czyli do gmachu głównego MNW, orientalia trafiły pod koniec lat 30. ubiegłego wieku.

Działania wojenne znacznie uszczupliły kolekcje orientalne, które po wojnie były sukcesywnie uzupełniane i poszerzane dzięki wielu hojnym darczyńcom i kolekcjonerom sztuki oraz zakupom. W 1976 powstał Dział Sztuki Krajów Azji, w którym zebrano, do tej pory rozproszone zabytki orientalne. W 1995 r. w wyniku reorganizacji Muzeum, dział SKAZ przemianowano na Zbiory Sztuki Orientalnej.

Pracowników Zbiorów wyróżnia wykształcenie orientalistyczne i znajomość języków badanych regionów.

Ze względu na brak stałej galerii zabytki prezentowane są jedynie na wystawach czasowych oraz w Cyfrowym MNW, Wirtualnej Kolekcji Arcydzieł oraz Asia-Europe Museum Network.