U progu swego istnienia religia chrześcijańska zdecydowanie odrzuciła wszelkie formy plastycznego obrazowania w przestrzeni kultu jako pochodną pogańskiej idolatrii. Dopiero we wczesnym średniowieczu w kościołach na Zachodzie Europy zaczęły pojawiać się pierwsze przedstawienia pełnoplastyczne – najpierw jako oprawa dla relikwii, z czasem – oprawa wizualna liturgii (na ołtarzu lub poza nim), wreszcie – medium w służbie indywidualnych praktyk pobożnościowych. W późnym średniowieczu stały się one jednym z najważniejszych i najbardziej sugestywnych elementów ikonosfery Kościoła Zachodniego. Podczas wykładu przyjrzymy się roli i miejscu rzeźby w średniowiecznej przestrzeni liturgicznej, wyznaczanym jej zadaniom oraz zmiennym w czasie środkom artystycznym, treściom i ekspresji oddziaływania.