105 dni wystawy, 700 pragnień, 50 000 słuchających osób. Instalacja dźwiękowa Kanony działa jak maszyna realizująca zadanie wyśpiewania wszystkich nadesłanych przez publiczność odpowiedzi na pytania o upragnione doświadczenia zmysłowe. W wydzielonej przestrzeni foyer Muzeum, przez cały czas trwania wystawy „Arkadia”, z pięciu głośników nieprzerwanie wybrzmiewa wielogłos, który pozwala zanurzyć się w zbiorowej wizji gustów, upodobań i pragnień.

9 marca, podczas performansu w wykonaniu Barbary Kingi Majewskiej, Kanony przybiorą formę indywidualnej wypowiedzi. Staną się intymnym wyznaniem na temat doznań zmysłowych, których artystka szukałaby we własnej Arkadii. W czasie trwającego dwie godziny performansu spotkamy ją w przestrzeniach wystaw czasowych i galerii stałych.

Zamiast bezcielesnego nagrania głosu, usłyszymy śpiew na żywo — niezapośredniczony przez technologię, bliski, obecny. Melodie, z których powstała wielogłosowość Kanonów, wybrzmią w swojej najprostszej postaci — jako solo. Performans uwolni się od ograniczonego kurtynami miejsca instalacji, a nieruchomość głośników zastąpi swobodne wędrowanie głosu po przestrzeniach wystaw. W przeciwieństwie do odtwarzanego w pętli nagrania, będzie to zdarzenie jednorazowe i niepowtarzalne. 

Obie wersje Kanonów, dopełniając się wzajemnie, wskazują na dwie równoważne wizje Arkadii — zbiorową i indywidualną.